HİKÂYESİ :

SÖYLEYEMEDİKLERİMİ İŞİTİN LÜTFEN ŞİİRİ

Bana aldanmayın

Yüzüm bir maskedir

Sizi aldatmasın

Binlerce maskem var

Çıkarmaya korktuğum

Ve

Hiçbiri ben değilim


Olmadığımı göstermek

İkinci doğam oldu

"kendinden emin biri" dersiniz

sanki güllük gülistanlık

benim için herşey...


adım güven verir ve

oyunumun adı ağır başlılıktır

içimde ve dışımda denizler sakin

her şeyin kumandanı ben

Kimseye gereksinme duymayan

Ben...


Fakat inanmayın bana


Lütfen!


Herşey dışta düzgün ve cilalı

Hiç yıpranmayan her zaman saklayan

O maske

Altta ne güven ne de rahatlık

Altta, karışıklık, korku

Ve yalnızlık içinde bocalayan

Gerçek ben...!


Ama saklarım bu gerçeği savunuculukla

Kimsenin bilmesini istemem

Zayıf taraflarımı düşündükçe

Titrer ve sararırım...


Ya başkaları görürse iç dünyamı

Gerçek ben ve yalnızlığımı?...

İşte

maskelerimi onun için takarım.

Onun için arkalarına saklanacak

Maskeler yaratırım..


Onlar;

Gösterişte kullanabileceğim

Parlatılmış yüzlerim

Beni korur bakan gözlerden...



Beni olduğum gibi kabul edecek

Sevecek bakışlar bulamazsam

Solacak, kuruyacak gerçek ben..

Ve ben, bunu biliyorum..



Beni kendi maskelerimden kurtaracak,

Kurduğum hapishaneden kaçıracak,

Diktiğim engellerden aşıracak,

Beni seven, beni anlayan

Bakışlar olacak...


Bana sen değerlisin diyecek,

Maskesizken daha bir insansın

Daha yakın, daha bir dostsun

Diyecek bir bakışa

Beni gören bir bakışa muhtacım...


Benim yanıma sokulman kolay olmayacaktır,

Uyarırım seni dost!..


Uzun yıllar kendini yetersiz hissetmiş ben,

Sana kendimi kolayca açamayacaktır...

Bütün gücümle tutunacağım maskelerime,

Ne kadar sokulursan yakınıma,

O denli şiddetle, geri iteceğim seni.


Kim olduğumu merak ediyor musun?

Hiç merak etme...


Ben çevrendeki, her erkek

ve her kadınım...



Maske takan her insanım.


Charles C. Finn Eylül 1966


Çeviri: Doğan CÜCELOĞLU

DOĞAN CÜCELOĞLU

MIŞ GİBİ YAŞAMLAR

Öyle insanlar var ki, düşüncelerinin arkasındaki niyetin farkında değiller; sözü, gözü, eli başka telden çalar. Bu insanların yaşamına ’mış gibi yaşam’ diyorum.
Çevrenize bir bakın, aklı, düşüncesi çocuğuna yardım etmekle dolu olduğu halde asık yüzlü, kırıcı sözlü, ilgisiz gözlü anne ve babalar; öğretmen olduğunu söyleyen ama hiç kitap okumayan insanlar göreceksiniz.
Mış gibi yaşam, insanların bu anlayışla oluşturduğu ya da işlettiği kurumlar yoluyla tüm topluma yayılıyor: Vatandaşa yardım etmek için oluşan bürokrasi, köstek olmak konusunda uzmanlaşıyor; güven duymamız için oluşturulan kurumlar güvensizliğin kaynağı haline geliyor; adaleti sağlamak için yapılan yasalar adaletsizliğin düzenini sürdürüyor.
Kimimizin körleşip fark etmediği, kimimizin kanıksayıp artık yadırgamadığı mış gibi bir yaşam yaşıyoruz. Sanki kaderimiz olmuş, kuşaktan kuşağa sürüp gidiyor. Yaşıyormuş gibi görünüp de aslında yaşamamak... Ve yaşamadığının farkında bile olmamak...
Ancak, farkında olan, gözlemleyen ve irdeleyen iki kişi var! Doğan Bey ve Arif Bey sizi sohbete davet ediyorlar.
Savaşçı kitabını okumuşsanız Arif Bey’i tanıyorsunuz; okumamışsanız bu kitapta tanışacaksınız. Evet, bu kitapla sizi sohbete davet ediyoruz.

’Mış Gibi’ Yaşamlar/ Remzi Katabevi/ 2005

MIŞ GİBİ YETİŞKİNLER

Sık sık çevremde görürüm, çocuk bir şeyden heyecanlanmıştır, annesine göstermek ister; "Anne bak ben ne yapıyorum!" der. Anne hiç oralı olmaz; o yan komşusuyla dedikoduya dalmıştır. Çocuk yine annesinin dikkatini çekmek için, bu kez daha da yüksek ve tiz bir sesle, "Anne bak ben ne yapıyorum!" diye bağırır. Anne sağırdır, duymaz. Niçin duymaz? Çünkü anne bir yetişkin çocuktur.
Yetişkin Çocuklar, bedenen gelişmiş ama duygusal olgunluğa erişememiş insanlardır. Bu kitapta, aslında bildiğimiz, fakat üzerinde düşünme gereğini pek duymadığımız bir öyküyü anlatıyorum. Bu öykünün kahramanlarını tanıdıkça çocukluğunuzu, ailenizi, çevrenizdeki insanları, en önemlisi de kendinizi daha iyi anlayacaksınız.

Yetişkin Çocuklar/ Remzi Kitabevi/1994