Varsın Zeynep canına kıydı desinler
Zeynep neden kıydı canına bilmesinler
Gelinliğimin al ganını yumasınlar
Dayanamazdım ananımın kanlı gözyaşına


Bakamadım yiğidimin boyuna kaşına
Bilirim düşmüştür onun da ateş yüreğine
Nerden bilirdim bu da gelecekti başıma
Garip anam ağıtlar yakıp yakıp ağlasın

Mezarım kazmışlar Karakovanlık düzüne
Yiğidim bakar olmuş goyaklardaki izime
Suçum sevmekti kimse inanmaz sözüme
Garip anam adımı dokusun gara kilime

İki çatal kovanlık yolu
Kırıldı Zeynep’in kanadı kolu
Kim derdi ki böyle olacak aşkının sonu
Aşkımı duyan ağlasın, anan ağlasın

Ağlama garip anam ağlama
Gara yazmalar bağlama
Ne doğurmaktı suçun ne sevmekti suçum
Aşkı böyle yazanlar ağlasın


Ne nasibim oldu sela ne dua
Boyun eğmemiştim bir kula
Kıydım kendim körpe canıma
Canıma sebep olanlar ağlasın

Yasım yayılmıştır dağdan dağa
Su çektiğim kuyular ağlasın
Sektiğim kepirler ağlasın
Göç göçtüğüm yollar ağlasın


İp kemendi geçti boynuma şuracıkta sızarım
Soğumasın bedenim soğuk vurur azarım
Hemen kazılsın boylu boyuna derince mezarım
Mezarımı kazan ağlasın, mezarıma toprak atan ağlasın

Habarımı alıp böğrünü döven anam ağlasın
Kanadı kırık yuvasız şaşkın kuşlar ağlasın
Boş kalan inler, ardıç dibi obalar ağlasın
Destanımı yazan Şahin ozan ağlasın
*

Aşkın Kurbanı Zeynep Gülnar’ın bir köyünden Kazancı Kırkkuyu yaylasına gelin göçü sırasında Kazancı Karakovanlık düzünde yağmura yakalanır. Zeynep yük göçü indirilip yağmurun dinmesi beklenirken Kayınpederinin illencine maruz kalır. Kayınpederine karşılık vermesi sonucu kayın pederi atın örkenini sırtına vurur, ipin ucunun fırlayıp gözüne değmesi sonucu gözbebeği avucuna gelir. Zeynep anasının karşısına kör gözü ile çıkmak istemeyip kendisini oracıkta asar. Cenazesi oraya yüreğinde sönen sevdası ile defnedilir. Zaman içerisinde mezarı kaybolur.