-I-
Bir ben yoktur benim içimde;

Bazen bir tren vagonunun penceresinden,
haşmetli dağların karlar altındaki zerafetini izleyen,
bir çift gözün derinliğindeyim ben,
Bazen akdenizin yaz sıcağında,
ikindi vakti kızıl ufukları içine çeken
bir kalbin serinliğindeyim ben.
Son baharda kasvetin koynunda salınan,
acı rüzgarların yüzünü kestiği dalından kopan bir yaprağım,
İlkbaharda yağmurun ardından sevda kokan toprağım.
Bir hicran kuşunun bakışı, kalbinin hüzünlere akışıyım ben...

Bir ben yoktur benim içimde;

Bazen mendil satan bir yetim çocuğun,
yüzünü buruşturarak ağlamasıyım,
Bazen de her şeye rağmen derdin kıyısında,
yarınlara ümit bağlamasıyım ben.
Bitmeyen bir öyküyüm,
Aşıkların elinde kırık bir saz,
Türkülere dökülen hisli bir söz,
Turabın kalbinde yürüyen bir iz,
Nokta-i Suveyda da bir çift gözüm ben,

Bir ben yoktur benim içimde...

İbrahim Vedat ÇARPAR