Geçip giden zamanı döndüremeyip geri,
Boynumu “büktüğümü” o nereden bilecek…
Hasretin libasını giydiğim günden beri,
Gözyaşı “döktüğüm” o nereden bilecek…

Gecenin kasvetine yenik düştü duygular,
Elem esaretinde kaçtı gelmez uykular,
Elek etti bağrımı derin deşti kaygılar,
Kahırdan “çöktüğümü” o nereden bilecek…

Gözüm yok şu dünyanın verseler tapusunda,
Şöhretinde,mülkünde,köşkünde yapısında,
Ayak izleri kaldı kalbimin kapısında,
Ardından “baktığımı” o nereden bilecek…

Bu gönlümün gördüğü tek yürek olduğunu,
Her dakika artarak içime dolduğunu,
Buğday benizli yârin sararıp solduğunu,
Ağıtlar “yaktığımı” o nereden bilecek…

Düşünüp ahvalimi neden diye sorarak,
Toplamaya çalışan dost-ahbabı yorarak,
Unut diye uğraşan her bir canı kırarak,
Kaç hayal “yıktığımı” o nereden bilecek…

Yeşeren umutların gün be gün yittiğini,
Ömrümün yollarında harcanıp gittiğini,
Acıdan azar azar tükenip bittiğini,
Canımdan “bıktığımı” o nereden bilecek...

Seyyal Tanır / 25.01.2022