Ben İbrahim Maruf
Üç gündür kar yağıyor
Her şeyin farkında hiçbir şeyi görmeyerek
Ne konuşarak ne de tutarak bilmiyorum
Her şey bana uzak ve karanlık geliyorken
Elim ayağım gözüm gövdem oldu annem
‘bak oğlum dışarıda kar var seni çağırıyor’
Annemin gücü ve sabrından kaçan kusurlarım var
Giyinip kuşanıp kucağında annemle çıkıyoruz
Kar tanışmak istiyormuş benimle
Poyraz esiyor üşüyordu kar
Dört yaşındayım
Esen rüzgarla yağan kar ve kar soğuğunu
Islak bir huzurla hissediyorum
Boylu boyunca annem yatırıyor kar derinliğine
Ağlamıyorum tanımaya çalışıyorum
Göremiyorum rengini görmek istediklerimin
Kar rengini ,göğü ,ağaçları ,babamı ,annemi
Annem anlatıyor ‘kar beyaz , gök mavi ,ağaç yeşil’
Babam konuşuyor ‘kımıldasın elin ayağın gözlerin’
Herkes her şey sesiyle vardı
Dinledim , dinliyorum kar yağışına karışarak
Götürüyor ruhumu kar taneleri
Nefes aldığım gün oldu karın içinde susarak
Düşlerimi bilse rüzgar ,yağan kar ve ağaçlar
Beni de dünyalarına alırlar
Çocuk acılarım ,eksikliğim ,sessizliğim var benim
Kendimi bıraktım Rabb’ime ve O’nun eli anneme
Çocukluk bir uykudur uzun sürer babacığım
Uyandırır uykulardan beni güldürenler
Gece yürünen yol gibi tedirgin ederler
Kaç alemi gezdirir kalbimi sürüklerler
Gördüğüme dokunmak için arzu taşır benliğim
Bu yüzden güldüğüm her ses çağırır
Her şey yolunda gittiğinde sessizliğimdir uyku
Kar yağışı sürüyordu
Bahçede kara uzandım açtım kollarımı açtım yana
Konuştuk her şeyi orada bir cami kar beyaz içinde
Kar için annem ‘ yerin beyaz sürmesi , beyaz kuğu ’dedi
Gözün gördüğü görmediği her taraf kar kaplı
Yıldızlı gökyüzü kar sisi dolu
Yağıyor ha bire yağıyor kar dışarıda
Sokak lambalarının ışığında..


Mustafa kaya
25.01.2022