Onlar yıktı beni hep
Yaşamaya küsüşümün sebebi de hep onlar !
Maviydi dünyam, siyaha boyadılar.
Oysa çok değildi istediklerim
Çok gördüler ; gök kuşakları renklerimi
Hüzün yazdı hep kalemim
Şiirlerim ıslandı...
Göz yaşı mürekkebimle...

Kapadım gözlerimi sabahın aydınlığına
Kaçtı içimdeki mutlu akşamlar benden.
Yitirdi gözlerim gülüşlerini, sen gideli
Her gece düşümde öpeceğim ellerini ...
Bitecek tüm ağıtlarım, bir gelsen
O uzaklarda bekle umutla... bekle
Ağlama ...

Sen ! zalim hayat !
Geç geçebildiğin kadar
Çal ömrümden çalabildiğin kadar
Korkutmaz beni bunlar
Ruhum ve inancım ’Allah’ der hep !
Sen !. hep karşımda duran kader !
Zulmün beni yıldırmaz, içimdeki aşkla.
Yaşanmaya değmez bu dünyada
Yine de çok gördüler yaşamayı ama ;
Sen geleceksin diye çırpınışlarım.

Şimdi bir rüzgar
Islıklar yalnızlığımı Fırat kıyılarında
Bir cam gibi dağılır, kırılır umutlarım.
Kimi zaman kopar içimdeki anılar, silinir
Kimi zaman kaçarım içimdeki kendimden.
Ve de
Vurmuşum acıların heybesini sırtıma
Halfeti çarşılarında
Seni arıyorum...
*
Günay Koçak 19.1.2021