Gönülde yeşerip, gönle yer eden
Sevgi lisanının dilidir Yunus
Her katresi ilim ve irfan ile
Dibi görünmeyen gölüdür Yunus

Her zaman doğrudan yanaydı yolu
Yoktu hayatında cevapsız soru
Leyla’dan vazgeçip, Mevla’ya doğru
Gidilecek yolun, çölüdür Yunus

Bir aradadır, dert ve dermanı
Ruhuyla hatmetti, kutlu fermanı
Hak yoluydu daim; canı, cananı
Aşkın ateşinin külüdür Yunus

Olmadı dünyaya dair bir meyli
Tapduk dergâhında aldı temeli
Eğriden kurtulmak idi emeli
Dosdoğru ağacın dalıdır Yunus

Kimi âşık dedi, kimisi derviş
Kolay olmamıştı dergâha giriş
Onu kül eyledi acı bir bakış
En tatlı meyvenin balıdır Yunus

Duaya dururdu ala şafakta
Hizmet için pişer çorba ocakta
Göndere çekilen şanlı bayrakta
Ay ile yıldızın alıdır Yunus

Gönlü iman ile yanıp tutuşan
Cehle her haliyle hep karşı koyan
İlim ordusunu ayakta tutan
Demirden de sağlam belidir Yunus

Bir hırka bir lokma var bohçasında
Asla haram yoktur tek akçesinde
Tapduk dergâhının has bahçesinde
Mevla’yı zikreden gülüdür Yunus

Sermayesi gönül, temeli insan
Gittiği yerlere dikmişti fidan
Fitneden, fesattan arınmış olan
Hakikat yolunun koludur Yunus