var gibi topraktan toprak olanlar
göz ucu bakındık etrafımıza şöyle
sözün dediğinde dillerin boyuna
halkası çürümeyen boyunlarda
yorumlamamaz çığlığın yüzü


sessizlikleri boyanınca taşların
kopmuyor kıyameti kahkahanın
biz olmakla ölmeyen ben
bazıdır anlamakların taşkın promili
kanatlar peydahlanmazdı o gülümsemeden
çözülmeden ayaklar sert gerçeklikten
kaşları çatıktır çoğu anlatmanın
sarılmasına beklentisiz mucize
büyüdük çok duvarı perdeleyen cüsseye
annem de iki boyutlu sınavım


yarı deliliğin sirki sanki olanlar
günlerin iplerinden diplere tırmanmadan düşenler
gök sahipliğe soyunanların kitabına cezalı
yapışkan kütlesinden hesaplanan umut
ağacın içindeki adı teninden sızdırdığı


iki yanı keskinlik ardını sürükleyerek giden
biz şimdi seslensek onlara
duyulmazdı yorumsal yanılgılarımızla



şimdi