Harcanmış, inancı deforme olmuş, karanlıklarda kaybolmuş.. bir neslin, bir ferdi olarak ve gençliğin en zayıf, en ateşli, en kararsız ve en tecrübesiz, en büyük sorumlulukların başladığı.. fakat, en sorumsuz olduğum bir dönemde; kafamın içinde tabiri caiz ise, halk deyimi olarak tam da; “KAVAK YELLERİ” estiği bir zamanda, kaleme aldığım ve yazılı olarak elimde kalan en eski şiirim.
1975 deki ortalama geçliğinin hali bu ise, siz varın hem bu günün yaşlılarının ve hem de, bu günün yeni yetişen gençliğinin halini düşünün ve de neden adına; “harcanmış, bir nesil” dediğimi siz kendi kendinize çözün...
Not: Şiirin son kıt’ası, bu şiirin yazıldığı tarihten çok zaman sonra, şiire eklenmiştir.

N E Y İ, A R I Y O R U M?..

ŞİİR NO: 92 * 11-12-2008

Yalnızlık içinde, ıssız ve sessiz,
Sıkıntıyla dolup, kan ağlıyorum.
Bu koca Dünya da, sanki kimsesiz
Dertlerin üstüne, dert bağlıyorum...

Yeryüzü ışıkken, ben karanlıkta,
Nefesim sıkışır, göğsüm darlıkta;
Sinir, bütün vücudumu sardıkça,
Ben, neden böyle çok bunalıyorum?..

Derbeder gelmiştir, sefil gidiyor,
Eski günleri, hep örnek seçiyor;
Tükenen ömrümden, bir gün geçiyor,
Hayal âlemi’ne, çok dalıyorum...

Doğarken, kaderim çizmiş yolumu!
Şans’ım kırmış, kanadımı kolumu!
Felek oynamış bana bu oyunu!
Derin düşündükçe, kahroluyorum.
- -
Meğer ben, kendimi hep aldatmışım,
Romantik duyguya, çok kapılmışım;
Günleri boş geçirip, aldanmışım,
Şimdi, “GERÇEKLERE UYANIYORUM!..”
1975 Döşeme mahallesi ADANA.
Mürsel Münevveroğlu ([email protected])