Buğdaya hasret topraklardı
Adı Anadolu olan medeniyet beşiği
Varlığın sıcak çorba sayıldığı o günler
Açlık kadar can yakmıyordu kavgalar

Kabuğu güzel kuru cevizdi hayaller
Öğrenileni değil söyleneni yaşatıyordu
Büyümenin dayattığı şartlar
Ölüme varırdı hayali peşinde koşanlar

Ondördünde gelinliğini giyen kızlar
Yirmisinde kuması ile tanış olur
Kucağındaki bebesine masal anlatır
Gözyaşındaki masalı sır ederdi

Sahibi meçhul sandığımız ağıtlar
Söylendiği gün defnedilenlereydi
Hakikati gün be gün öğrendikçe
Uykudan uyanmaktı çile

Huzurun ancak masal sayıldığı hayatta
Çare, kader deyip susmak mıydı
Yoksa sırtlanıp tüm kahırları
Hayal için umutla çabalamak mıydı

Ne kara tahtaya yazılırdı
Nede insanlar arasında bir kelamdı
Belkide yaşanmadığı için bilmiyorduk
Birimiz yaşasa anlaşılacaktı o mutluluk