bugün dalgınım
dünde dalgındım
ondan önceki gün böyle değildim.
aynaya da bakmadım
nasılım diye

İsa’nın sofrasından döner gibiyim
yetim bir aç gibi.
ya da dünden kalmış yemeği yerken
nefsin gönülsüzlüğü..

yaptığını beğendin mi? sen aşk
anlatıyorum artık hiç konuşmadan..
içimi toprağa döküyorum artık.
belki güzellikler yeşerir
umuduyla!

uyumuş kalmışım
nasıl bir şey bu..
neredeyim diye baktım.
toprağın üstünde değilmişim

attım kendimi
şiirin kollarına..
yazdıkça duygularım düştü
düşündüm
düştükçe karanlıklardan
aydınlıklara nasıl
çıkarım diye..

şiirimdeki bu yerleri sevmiyorum
söylemişimdir.
karanlıkta olmaktansa
düşmek iyidir...
nerede düştüysen toparlanıp kalkarsın..

ve nerede bıraktıysan
can kırıklarını toplar gönül sarayına
kaldırırsın...

gözlerim kavrulan güneşin şarkısında
bakamaz senin tökezlemiş
sevgine...

bir kıyıya vardım.
vardığımda kendimi unuttuğumu anladım.
bazen unutmak bir nimettir
O nimeti karşı kıyıda bıraktım..

şiirler söyledim
belki duyarsın sandım
lal olan bir çocuğun çığlıklarıydım
belki senin gözünde...

bir ses geldi cansız
senin gibi..
pusulan
dünyan benim diye, kırık bir hayaldi
belkide...
bir araya getirilemiyen....

bunları söylerken
deniz ortasında,
feryad ediyorum.
su buradan bilemiyorum ne kadar uzakta.
kalbimin sahiline vurmuşum gözyaşlarıyla.
daracık dehlizlerde,
ve gönlüme pranga takmışım
ıssız sevgilerle.....


MERYEM KARAPINAR