Şiirler hep suskundur
Kanayan her yara
Şiirin ana yurdudur
Hal, eda, tavır
Onun takındığı asil huyudur
Kabuk bağlasa ne yazar yara
Şiirler için kanadıktan sonra
Cehennem ve cennet nedir ki?
Yenilerde bir şey kalmadı,
Özlenen sade bir nostalji
Şiirler hep suskundur
Bitirir bir bakışta içini
Her dize bir içimlik
Bir güzeldir
Ne kişiye özel, ne de tüzeldir
Sevmeye müptezeldir
Gözlere betimdir
Hakkı yenmiş bir yetimdir
Şiirler hep suskundur
Sen konuşmazsan
Kelimeleri kelamla yormazsan
Paslanır yürekler hiç bir şeye dokunmadan
Çile gölgede bırakır gülün çilesini
Duymaz kimse içinin incimesini
Gecenin koyu karanlığı da
Apak gündüzün aydınlığı da
Kalır, şiirsiz bir dağ başında
Kar etmez dönüp geriye bakmak
Mecburidir zamanla akmak
Yakar insan kendi ruhunu
Haddini bilmezse elinde çakmak
Atarsın kendini o dipsiz kuyuya
Sarılarak şiirlerin koynuna
Şiirsiz hislerle uyuma
Tenime yazdım adını tırnaklarımla
Bitince sessizlik dipsiz kuyularda
Apar topar düşme yollara
Yoksa kimsesiz kalırsın
Bir başına sokak ortasında
Acı yağar gökyüzünden
Kaşlarını kaldırıp semaya baktıkça
Şiirler hep suskundur
Zenginlerin konaklarında
Onun yeri işçinin, emekçinin
Ev kadının, tramvay şförünün,
Garson kızın, bulaşık makinasını
Toplayan yaşlı Bulgar teyzenin ruhunda
Şiirler hep suskundur
İnsan kalınca bir başına
Gölgeler takip eder
Seni gece ayışığında
Sonra kaybolur bir hiç olursun
Dizilmezse şiirler uğruna
Sözcükler küser
Direnir tümcelere
Ben, şiirin cennetiyim diye
Şiir bilir hitap ettigi nesneyi
Çizger ve gider onu sevmeyeni
Şiirler hep suskundur
Konuşulmayan ağızlarda!

Sosyolog H. Hüseyin Arslan - 30.10.2021