Haczedildi ruhum
Ben ki yedieminde unutulmuş bir düş’üm bayım
Sizin hiç düşmediğiniz aşkın da kahramanı
Gecenin koynunda saklanan bir ışık gibi
Gözümü alan elası gözlerinizin
Yoksa koyu kahve miydi içtiğim?
Hani aşkın telaffuzunda tanık gelen bir gölgeden öte
Kıymet bilmez ahvalimden yana derdim
İştigal ettiğimse mevsim ve nemi günün…

Bazen sağalttığım acılar
Genelde soyutlandığım
Ben bir parantezim, bayım:
Kendine açılıp kapanan
Peçesinde gizin
Pençelerini geçiren delişmen gücün
Tek tanığı
Ve işte başa aldım bu masalı
Oysaki öykünmemiştim ben yalnızlığa
Öldürdüğüm nefsim
Üç beş de dünde kalan leşin kokusu mu sindi üstüme?

Ah, bayım üstüme alınmıyorum
Sağ elin verdiğini görmezken solum
Bir de insan solundan kalkıp da başladı mı gününe…
Sol anahtarıdır içimin çekmecesinin gizli sevdiği
Gizin ölçümü iken aşk ve hüzün
Çemkiren iblis ve soytarı gölgeler
Kaçışan içime eli maşalı sözcükler
Ah, nazenin yüreğim
Koynumda büyüttüğüm yılanların da annesiyim madem
Bunca zaman
Tükenen sözcükler
Dilime pelesenk bir türkünün güttüğü
Hangi öyküyüm ben hangi güfte hangi beste?

Eş güdümlü bir mermi gibi
Bacağıma sıktığım son kurşun
Yoksa koşarken yıkılmazdım yere
Yığınla aşk ve hatıra
Günyüzü görmeyeli ne çok gece geçti
Geçkin rüzgâr sana sevdalı
Geçimsiz varlığım güne aykırı
Bir redif olsam ne ki?
Bir diyetse ödediğim
Açlığın hatta susuzluğun önemli olmadığı
Bir yaşanmışlıktan da öte.

İçime yapan yağmurun bakiyesidir
Sele teslim olduğum
Bir yitim
Ne batak ne atak
Su alan umut teknem
Sevdiğim kadar da dürüst ve pürü pak
Bir gönül ki benimki
Gönül koymasın asla bana hiç kimse
Ne de olsa gönlümdeki bülbülle iştigalim bir ömür
Bazen hazana denk düştüğüm
Belki de kırık dalı o gülün
Gülümsemeyi çok özledim, bayım
Öznemse hüzün ve güzün
Arka bahçesi
Kefil olduğum kadar varlığıma
Sadık kaldığım bu imkânsız aşka
Ördüğüm heceler ne ki söylemediklerimin yanında?


Dost kalemlerden inciler

Gözyaşım gözümden akıp da gitti
Bastığım topraklar sert oldu bana...
Ateşi bağrımı yakıp da gitti
Sustuğum birikti dert oldu bana...


Ortalık toz duman ve pus dediler
Zehiri yutturduk sen kus dediler
Konuşmak istedim hep sus dediler
Sustuğum birikti dert oldu bana...(Teşekkürler Şükrü Atay Hocam)