Bir gün gelir de,
Bulamazsan beni
Bana dediğin gibi üzülme,
Olur mu?

Kendi ellerimle yaptım de,
Suçla kendini,

Bizi nasıl yok ettiğini izle,
Bir kaldırım taşına otur,
Elini köy başına,
Ne kadar da akılsızmışım de
Kız kendine,
Ama çok kız...

Kur kafanda,
Benle ilgili şeyler,

Beni...
Seni nasıl sevdiğimi hatırla,
Sonra o yapmaz de,

Günlerce, hatta aylarca uyuma,
Ama üzülme

Elinde telefon,
Gözün yolda,
Bekle beni...

Umudunu hiç yitirme,
İyi miyim, kötü mü?
Hiç bilme,
Ama üzülme

Gözünün önünde eski anılar,
Bir de;
Son gördüğün, ânım olsun.
Gelecek miyim diye bekle beni,
Gün içinde defalarca ağla,
Ama geri toparlan...

Sonra birden düşsün yüzün,
Sahte gülüşlerle,
Sakla hüznünü,
Anlamasınlar üzüldüğünü...

Kâhrından düş yataklara,
Ölümü al koynuna,
Ama vazgeçme,
Bekle beni...

Kanasın yüreğin,
Kalbin avuçlarında atsın,
Ama üzülme...

Her gün,
Bu şehirden gitme isteğiyle uyan.
İçinde o ve anılarımız var de...

Anılarımıza ihanet olur,
Bu şehri terketmek,
Vazgeç gitmekten,
Belki bir gün gelirim diye,
Ama üzülme...

Elindeki umut kırıntısına tutun,
Vazgeçme...
O gelecek de olur mu?

Her zaman bana derdin ya,
Şimdi de ben sana diyorum,
Yaşadığım sürece,
Bir tek seni seveceğim...
Bunu bil yeter,

Mutlu ol, hem de çok,
En çok bunu isterim.
Sevdiğime iyi bak,
Hiç ama hiç üzülme,
Olur mu?
Hiç üzülme...

Şiir : Kibar Yalçın