Bir ekmek davası idi bu benim çektiğim..
Bilmezdim !
Bir avuç kömür için,bir ömür vereceğim..
Çocuklarım gülsün,
yeryüzü sıcak kalsın diye,
Yerin altında çalışıp,
arşı alaya yükseleceğim...

Baretimdeki ışıkla aydınlanırdı,
evimin karanlığı..
Soluklarım azaldı, ciğerimi yaktı
madenin sıcaklığı..
Işıklarım söndü,
Ocağın sessizliği
üstüme değil, içime çöktü..
Bu naçiz bedenim,
ölmeden girdiğim dünyanın,
KARA KALBİNE gömüldü...

Biz YANARKEN !
Siz KÖMÜR MÜ YANIYOR sandınız ?
Evlerin bacalarından
ağıtlar tütüyorken !
Gökyüzünde ki
DUMANA MI kandınız?
Zengin ile fakir
arasındaki o korkunç uçurumda,
Anaları evlatsız,
çocukları babasız,
çok eşi yarsız bıraktınız...

Ardımdan ağlayan anamın,
eşimin gözyaşlarını kim durduracak ?
Öksüz kalan çocuğumun yüreğini,
hangi kömür ısıtacak ?
Babam ağlayamaz,
bilirim, hep içine atacak..
Haberler iki gün alt yazı geçecek
sonrasında, adım UNUTULACAK !

İsli tenim kefeni çoktan giymişti,
ben azraille arkadaştım..
Kararan gönüllerden daha temizdi,
benim fıtratım..
Vakit ateş, biraz kül,biraz dumandım..
Ekmek davası için bitti
KATRAN KARASI HAYATIM !!!

Sûkut’u YâR 🔥