kamu yararına şiirler yazılmalıydı
çünkü şiir düşüncenin şekilsiz suç ortağıdır
biraz önce bir tıkırtı duyar gibi
iç sesimin tuhaf bir melodiyi defalarca dinletip
susmasını
kollektif bilinci cümlemde kullanmam
için ısrarını yok sayamadım
oysa tekil tuhaflıklar bir topluluğun
çıkardığı uğultudan daha iç açıcıdır
kesin konuş diyen bir ev sahibiydim hayata
çok kereler duvarlara işeyenleri gördükçe
evimin sahibi olamayacağımı anladım
nereye gitsem iç sesimin
sahne merakına katlanmak zorundaydım
we are the donkeys
belki böyle değildi şarkının sözleri
gök dokuz kez çatırdadı en rakamlarından
neo gerekliydi bize yakışıklısından
daha mitos daha görkemli daha don juan
insan giymeliydi vicdan simitini
ruh yoktur evrim vardır
süs havuzundaki balık konuşuyor
aşkı soracaktım kedi kaptı insafsızca
bak sen
alay edilmesin diye neler anlatıyorum
yeterince komik miyim?
eğitimli cahil inzibatından derleyelim
ve hakkını arayan post-modern imbik
harcıma takma damak kadar uyardı
benim yürüdükçe sökülen imalarım
pişmanlık bulutum sis gibi çöktü
manzaram sızlanıyor
her kadının kimonosu olsa
belki otobüsler asla geç kalmazdı
çok sevmiştim
ruhuma açtığın yarayı
kes saçlarımı görünür kılacağım
sağ ayağın sol ayağa hacamat yaptığı çağdayız
çok tehlikelidir şu konstrüksiyon demiştim