seni yerlerde değil göklerde değil Vera
bir boşlukta aradım kendi karanlığımda
kendi aydınlığımda,
güneşte ayda değil yirmi dokuz yarada
karanlıklarda değil

bembeyaz bulutların siyah gölgelerinde
şehirsiz insanlarda
gözüm kapanır yüzün çocukların telaşı
gözüm kapanır yüzün kekeme bir şaşkınlık
gözüm kapanır yüzün süssüz cümle yığını

tozu alınmış harfler konmuşta dudağına
en mat haliyle şiir  iki çift deniz olmuş
ateş değil taş değil bir oyukta bir sima
yazılmamış bir suret
ay değil güneş değil

hangi bulut yüzüne benziyorsa orda ben
ben dediğim bir boşluk.
fırçam geceden siyah kendi karanlığımda
pencerelerim siyah kendi aydınlığımda
kir götüren tenimde sır götüren duygular

ceviz kadar bir aklım
saat kadar bir vadem
varla yok arası sen

yokla var arası biz
biz burda kalabalık
biz burda yüzen balık
burda sen
burda ben
bura gölgesizlerin
bura kanatlarına güvenen bireylerin
nerde diyorsan burda
aç vera pencereni

bak orada  iyi bak vera orda gördün mü
orda şiirden evler kafiyeden bacalar
yeşil umutlar vera
düş yeşil ben yeşil sen yeşil
yeşil murat diyordu büyük ninem

burda ne tanklar ezer yeşeren çiçekleri
ne çocuklar aç yatar
insanlar ayıkladım
saraylar yok burda
minik kutudan evler çizdim bak adımıza
sınırlar yok vera
vizesiz gireceğiz
insanlar ayıkladım  biz gibi gölgesizler

burda taşlar pamuktan vursan kalbim gül kanar
yani zarif bir cümle
yani cevizde durmam kemiksiz saat varken
yani şey ... bana cam kénarları
yaslamak istiyorum ağrıyan tarafımı
ağrımayan dünyaya
damlada boğulmanın adına yüzmek dedim
yani kağıt gemiler büyük umutlar sırtlar


İbrahim Sezgin
(Veraya Mektuplar )