Kaç çeşit sevgi var, bilmiyorum,
Fakat, ben seni;
Kurumuş bir dalın,
Üzerinde bir mucize gibi beliriveren
İlk ve tek pembe tomurcuğu
sevdiği sevgiyle seviyorum.

Bir martının,
Sonsuz maviliklerde
Hiç kanat çırpmadan, süzülerek,
Huzurlu, sakin ve özgürce uçmayı
Sevdiği gibi seviyorum.

Sahildeki bir kumsalın,
Hiç bıkmadan tekrar tekrar gelip, üzerine uzanan
Ve beyaz köpüklerle onu okşayıp öpen
Yumuşak dalgaları
Sevdiği sevgiyle seviyorum.

Bir çiçeğin, yağmuru,
Gecenin, ay ışığını
Mecnun’un Leyla’yı
Sevdiği sevgiyle seviyorum.

Belki, bazen
Şeytanın günahı,
Kedinin ciğeri
Sevdiği sevgiyle sevdiğim de olmuştur,

Fakat, seni en çok
Şairin, şiirini sevdiği sevgiyle seviyorum...

Uçurtma olsaydım,
Rüzgârım olmanı isterdim,
Uçur beni mutluluktan,
Bulutların üzerinde dolaştır diye,

Bir balık olsaydım,
Denizim olmanı isterdim,
Hep içinde kalayım
ve bütün dünyam sen ol diye,

Günebakan çiçeği olsaydım,
Güneşim olmanı isterdim,
Baktığım her yerde, hep seni göreyim diye...

Ve mehtaplı bir yaz gecesi,
Sen, sere serpe yatarken odanda
Sessizce süzülüp pencerenden,
Mavi mavi okşayıp yüzünü, saçlarını
Doya doya seni seyretmek için seni
Ay ışığı olmak isterdim...

Ya da, hiç biri olmasa bunların,
Bütün bu sevgileri içimde barındıran
Seni, şimdi sevdiğim sevgiyle seviyorum...

Ünal Beşkese