Dün bilmediğimiz çok şeyi gördük, öğren dik,
Yalnızlık getiren hayata, işte, böyle bilen dik,
Kolayca terk etti, ardı sıra seslendik-dillen dik,
Bir umut esintisi, düşürmüyor gönlüme!..

“Benim oldu dünyalar” derdi, evliliği överdi,
Anılarını düşünmeden, nasıl ayrılığa göverdi,
Uzun uzun düşünmeden, son kararını verdi,
Bir umut esintisi, düşürmüyor gönlüme!..

Dediler “şimdi tükendin”, kaldın mı gölgesiyle,
Şikayetin çoğalacaktır, vardın, onun nefesiyle,
Yalnızlık tek kanıttır, dopdoluydun gür sesiyle,
Bir umut esintisi, düşürmüyor gönlüme!..

Duvarlar benimle, buldum karanlığın keşfini,
Sessizliğimin ışıltısı olmaz, bulamam meşkini,
Uyumayan gözler var, uykuyla kestin ilişkini,
Bir umut esintisi, düşürmüyor gönlüme!..

Bütün çağlarda böyledir, ellerinden akarsa yâr,
Binlerce çağın içinde, aşık gezmiş, diyar, diyar,
Onca yılın aşkında, kim olmuş ki tam bahtiyar,
Bir umut esintisi, düşürmüyor gönlüme!..

Günahlarıyla onca kirlendi, gitti de dönmedi,
Evimin içleri suskun, hüznüm hiç tükenmedi,
Hasretiyle bin parçayken, şu halimi görmedi,
Bir umut esintisi, düşürmüyor gönlüme!..

Aşk ile dertlerimi yazıyorum, ne oldu gülüme,
Aşkı çokça anlatır oldum, benzedim muallime,
Yaş doluyor göze, menekşe karışınca çiğdeme,
Bir umut esintisi, düşürmüyor gönlüme!..


Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)