2
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1795
Okunma
maviş gözlü babam oralardan gelmiş
daglarını anlatırdı uykularında,
kış mevsiminde ocak başında,
kestane misali umuddu hayat,
bana gürcü kızlarını anlatırdı ,
sevgiden öte hasretki aglaşarak,
mavişti gözleri babamın ,
tıpkı gökyüzü gibi özgür,
kartalar gibi heybetceydi seri,
hiç aglamazdı ya gerçin
duyunca öldügünü annesini ,
kafkas çileleri gibi halkının
ürkek mazlumlugu tutardı
aglamaları anadolu topragında ,
karakışında ömrünün,
neyse oydu umud,
ve yıkık binalar tanıdı gözlerim,
hatırlatı bana babamı,
kafkasyam diyesim geldi
yutkundu yüregim gözlerim aglamaklı.
Cevap Yaz