koşmaktan yorulmuşum yakmışım ırmakları içimde
gözlerin doluyor başkalaşıyor ergüvanlar tutkunla
asırlık çınarın devrilişini gördü ıssızlığa gömülmüş tarih
gönlüme sığmayan bir bozgun düş kurduğum bulvarlar
götür beni bir ülkeye aydınlansın bakışlarında yazgım
türküler gibi yanık saçlarında tutuşmuş öfkem
beni vururlar kimsesizlik gibi tutunamayışım bahara
kesilmiş soluğum çiçeklere bakıyorum inat olsun diye
direnç göster ihanete bu gönül sürgünü sana bağlanmış
mevsimlerden geçiyoruz yalnızlık keder değilmiş işkencelerde
gözlerinde gece mavisi uykularımı kaçıran bir sıçan umutsuzluk
kanayan yara gibi sayıklıyorum ölüme koşan atlıları
mahşer kaynıyor direncimde küfürle tutunuyorum tanrıya
anılar tükeniyor kuru bir dal penceremde ışıksızlığı imliyor
çocukluğum çardaklarda arıyor kuşların çırpınışını sanki.

nedim demirbaş