Üstüme yapışır geçmişin ahmaklığı
Düşünse alır beyninin havsalası
Gücümse azalır, giderek kaybederim hafızamı
Hazırlar hayat bana cehennemin aslını
Yakınmam asla Allah’a, meselemdir artık haksızlık
Yazgıma hayıflanmam, denerim yazmayı
Alnımda canlanır bir gözün farklı bakışı
Dayanılmaz acının özünde bir bebeğin haykırışları

Baştan ağlayarak başlamış yaşama
Sağlamsan, sınasa da aldırma
Kasma fazla, hırslar zarar aslıma
Rahata alışacak zamanım yok aslında
Sonuna kadar kovalar ardımdan anlamsızca
Ben daha fazla koşsam da yarınlara
Apansız aparkatları yıldırmaz ama arlanmaz da

Anlayış arama, yaktı mı ıslanmaz kurak vahan
Tanımaz mazlum falan, evi ocağı yıkar
Şanınsa kurtarmaz seni, toprağa sokar
Sonunda ne olacak bilmem ama
Akışı eline al ve kimseye bırakma
Senden başkası karışamaz, dahil etmediğin anda
Kaderimin lanetleriyle baş başa, yaklaşıyorum sanki bir sonuca
Ruhumsa bir barhana, samanyolunda toz tanesi kadar
Der ki “Ne için var bu duygular,”
Der ki “Ne için var bu insanlar,“
Der ki “ Ne için var bu koskoca dünya”
Sanki yaşadığım her şey rüya