Sabah vaktine az kalmıştı kalktım,
Penceremi açtım derinlere daldım,
Her kez uyurken bir ben mi kaldım,
Kendi kendime söylendim durdum,

Neden? İnsanlık böylesine sessiz,
Düşünmüyor sonunu keyfini çatıyor,
Bedenlerini yaşama kendisini zincirlemiş,
Akılları durduran zehirli manaları içmiş,

Gölgeler kıyama kalkar, Bedenler zincirlenmiş,
Nefisler gözlere perdelenmiş, engellenmiş bırakmıyor,
Akıl içinde Beyin bile Rabbini tespih ediyor,
İnsan Hakkın Üstüne örtü çekmiş baş eğemiyor,

Doğudan esen rüzgâr esti yüzüme,
Beni tokatladı, kendine gel dercesine,
Öyle ya her kez işlediğinin hesabını,
Verecek Mahşer gününde Rabbine,

Şimdi gir içeriye doğruca çeşmeye,
Abdest almalı hazırlık yapmalı,
Elleri yüzleri başları ayakları
Yıkamalıki onun huzuruna çıkmalı
Gün aydınlanmadan ise secdeye varmalı,

Dünya evrende bir nokta,
Dev kayaların yanında bir karınca,
Dönüyor da dönüyor rotasınca,
Surların çalınmasını bekliyor,
Vaat edilen kıyamet kopunca,
Düşünüyorum! işte bende böyle çıldırmışçasına,

Sabah oldu işte yine gün aydınlandı,
Zamanım aktı aklım mahzunlaştı,
Gösterilen rüyalarım böylesine yazdırdı,

Bir gün bensiz bedensiz sabah olacak,
Ama biliyorum ki bu insanlık yüzünden,
Çok fırtınalar afetler musibetler kopacak,
Çılgınca zehir akan nehirlerden,
Tevhit ehli ancak kendisini kurtaracak..