Karanfil Sokağı’nda
Oturmuş bekliyorum dostlarımı
Bir bankta
Dost Kitapevi’inin karşısında
Bir adam gelir, bir kadınla
Adımları heybetli
Kadın ise kendini belirtiyor
Mütevazi duruşuyla …
Karanfil Sokağı’nda
Sıcaklık kırkiki derece, Temmuz başında
Gençler oturmuş gitar çalıyorlar,
Sivil faşistlere baka baka
Göbekli birisi geçiyor
Parmaklarıyla ağızını karıştıra karıştıra
Çirkin bir görünüm sergiliyor elbisesine uymayan
kravatıyla …
Bir başkası gazete okuyor
Uzak kalmış kendi dünyasına
Suriyeli bir kadın uğraşıyor kendini stamaya
Utanıyorum bu faşizmin içinde insan olduğuma
Tutuşturuyorum yüreğimi derin bir acıyla
Karanfil Sokağı’nda
Bir çocuk hiç yürümek istemiyor bu sıcakta
Bu, çocuğun isyani dokunmuyor annesinin umruna
Vırıldaya vırıldaya konuşuyor cep telefonuyla
Geçiyor insanlar önümden öyle
Bazıları belli ki zaman öldürüyor avare avare
Kimi gerçekten yoksul,
Gururlu duruşuyla …
Bazıları kahve içiyor yemek yiyor
Etrafa konuşlanmış kahvehane ve restaurantlarda
Yaşlı bir abla zorlanıyor merdivenlerden çıkarken
Kilolarından dolayı yukarıya …
Çantasını taşımak istesem korkar belki diye
Vazgeçiyorum ona bunu sormaya
Bir genç duruyor hemen merdivenlerin başında
Elinde bir gül var
Uzatıyor gözleri parlayarak genç bir kıza
Hallerinden beli,
korkuyorlar öpüşmek için dudak dudağa
Karanfil Sokağı’nda
İki sivil gözetliyor geleni geçeni
Koltuk altlarında ki tabancalarıyla
Halkına düşman devletin bakışlarıyla
Yazdıklarım uydurma değil benim
Dayanıyor beş günlük gözlem adına
Sonra geliyor Yoldaşım Erdoğan Ateşin
Sonra bir can Funda Gölhan yanlız başına
Ve başlıyoruz koyu bir sohbete
Sıcağa inat bir ağacın gölgesi altında
Paylaşıyoruz acımızı, sevgimizi,
Yanan canlarımızı, bitmeyen dostluklar adına
Ve söz veriyoruz birbirimize
Ömür boyu dost kalmaya!
Acılar yaşayan bir ülkenin ortasında
Ankara’da Karanfil Sokağı’nda

Bu şiiri can yoldaşım, sırdaşım Erdoğan Ateşin ve Funda Gölhan Can’a armağan ediyorum.

Hasan Hüseyin Arslan - 08.08.2021