HAYATIN ÖZÜ

Ömür biçilmiş bir kaftan
Akıp gider anlamazsın
Hayat denen tozlu raftan
Çekip gider anlamazsın

Genç iken düşersin derde
Yüzüne kapanır perde
Hani çocukluğun nerde
Sekip gider anlamazsın

Bir gün eser deli deli
Başında sevdanın yeli
Ayrılık ikiye beli
Büküp gider anlamazsın

İyi bak emanet sere
Yağar yağmur taşar dere
Dağ iken yığılır yere
Çöküp gider anlamazsın

Oyalar dünyanın işi
Ferin alır koyar şaşı
Tutup otuz iki dişi
Söküp gider anlamazsın

Aş eksilmez tencerenden
Haram girmez hançerenden
Oğlun kızın pencerenden
Bakıp gider anlamazsın

Dünya yuvarlaktır döner
Kimi göçer kimi konar
Her kalbi bir aşkla sınar
Yakıp gider anlamazsın

İdrak eyle dünya yalan
Hiç gördün mü onda kalan
Koynunda beslenen yılan
Sokup gider anlamazsın

Nurgül’üm biter hevesin
Açılır beden kafesin
Bir kuş gibi son nefesin
Çıkıp gider anlamazsın.

Nurgül KAYNAR YÜCE/ K. MARAŞ