çıkarsız bu sarsıntı
sırf senin
tıpatıp güz sarısı suları
dünyanın düşünceli hali
suya yatmış nilüferin değme keyfi
çıkarsız
iki gök taşı gibi iner gözlerin
çocuklar gölgeleriyle saadetlere boğarken
söylemlerimi kaldırımlarda
harem’de kız kulesini izlerken
adana’da daracık bir sokakta
giriş kapılarını kaplayan huzur
bu sarsıntı

zaman uzaklaştırır sirenlerini kalp ağrısındaki
hiçbir toz bulutu sendelemez ardından
okyanus da izlesek
aşmayı akıl da etsek suları
ayağımızın altında esmer yaşar acı adacıkları
durgunluğumuz kırışır
bir damla kan izi ağaçları yapraksız bırakır
tutkumuzdan olmalı

ah şu bizim
kıskançlı geceyi ortadan ikiye bölen
dünyalığımız

güze doğruluğumuzdayız
suya yatmış ölümsüz boşluğu bekliyoruz
bir martı uğrar mı ki öncesizliğimize
akşam ağaçları son kuşları uğurluyor
evlerde o boyun eğiş kabulleniş
ah sular içimi kesiyor yapraksız dallar
batıyor kalbime
tevekküllü

Kağan İşçen





(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.