20
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1785
Okunma
Ne kadar değer verdiyse sana sahipsiz yürek
O kadar değersiz kıldı ömrü dünyayı
Şah damarından tutuldu nefesine körpe beden
Kirpikleri insan sayıklarken hayalinde
Gerçeği önüne kelepçeler sundu seherde
Darbeler salt bedene değildi
Hayaline,varlığına,adımlarına…
Umuduna…
Canlı bildiği çiçeğe ağlardı,
“siz çok mutlusunuz koparsam dalınızdan
benimle mutlu olur musunuz ayrılırken yuvanızdan
ama can ordan aldığınız nefes ordan…
benimleyken ağlarsınız dayanamam…”
Sezeniş şifa olmadı canın kopup gitmesine…
……………….
Çarpmayla hayat veren kalbin durmasıydı,
Soluğun kesilmesi….
Sessiz kalmalıydı…
Hiçbir kelimenin sesi duyulmazdı kıyamette,
Varlık sebepsiz kaldı varlıkta…
Tükendi…
Ömrü gözlerinin önünde kayıp giderken…
Tebessüm vardı gamzelerinde...
Bitecekti…Bitiyordu…Bitmişti…
Şiirin sahibi
Cevap Yaz