Bu aralar ansızın canlanıyor korkularım
Gece gündüz demeden sarar karanlıklarım
Astıkça daha üstüme gelsede hala yıkılmadım
Bak! Yüzümden okunmuyor mu çaresizliğim?
Sığınmıyorum şiire bile, cesaretim ürpertici derecede kararlı ve keskin
Dirayetim kapalı ve bezgin
Sirayet eden bu yabancı hisler yüreğimi bir şeylere tetikletir sanki
Kıldan ince bir köprüden itilirim
Sıkar sinsice ölüm tedirginliği
Ben içinden geçtim ahiretin endişesinden tek başıma, kimse görmedi

Yıkılan binaların arasında çoçukların çığlığı kadar acıdır
Masumluğun ses çıkarılmayan hayvanlar kadar savunmasız
Tarumarım ama hala savaşmaktayım
Bir odanın içinde duvarlar üstüme gelirken küçücük bir delik umut ışığm
Bu ufuğun ışığı,
Kupkuru toprağım ıslanır
Yağmurdayım, ellerimi açmışım
Nuh’un gemisine atlayıp tufanı aşmaktayım
Kayıplarımı sırtlamış, kurtuluşa kavuşmaktayım
Ağır yalnızlığı taşıyıp huzura koşmaktayım