Cenneti ümit edip,
Cehenneme layık hayatlar yaşar insan,
Bir gün öleceğini umursamadan …
Ey nefis, ah şeytan,
Öyle çok ki aldatan, saptıran.
Bize Allah’ı unutturan.

Oysa doğarken kulağımıza,
Rast makamında bir ezan okunmuştu,
Ecel gelince ise Hüseyni bir sela,
Çınlatmıştı her yanı.
Bir ezanla bir sela arası,
Merhabayla vedayla tükendi vakt-i sermayeler.
Tüm gayretler günahla sevap toplama çabası.

Madde baş göz üstü edilmiş,
Ruhlar yerlerde sürünüyor.
Ölelim desen de ölünmüyor ...
Her şey kirlenmiş,
Temiz bulunmuyor.
Gök ve toprak insana bakıp acıyor, utanıyor ...
Yangınlardayız, yağmurlar bize,
Biz yağmurlara hasret ...
Rahmetle yarışırcasına sırılsıklam,
Bir gün gönülden ağlarız elbet ...

Işıklı bu şehir,
Şu koca avm’ler, plazalar,
Sanki birer enkaz.
Ruhlar firari, kayıp
Herkes ehli cümbüş, ehli saz.
Arı’dan ibret alsak biraz.
Methiyeler düz,
İstersen kitaplar yaz.
Kalpler karakış, simalarda yalancı yaz.
Anlayana sivrisinek saz,
Anlamayana davul zurna az.
Hakkın bir rahmeti dünyada,
Doksan dokuz rahmeti ahirette gizli.
Ümitsiz olma, tefekkür et biraz.

Hayat ak alınla bitirilmesi gereken bir sınav,
Bir tarafta elif, bir tarafta vav,
Vav varlık alemi,
Aldanır kimi.
Elif’e sımsıkı sarıl ,
Sen Allah’a var.

Orhan ŞENTÜRK