Telefonum aniden gece on birde çaldı.
Geç olunca telefon sanki aklımı aldı.
Ağlamaklı ,boğuk ses bir dua bekliyordu.
Ve sonunda da aynen şunları ekliyordu:

Dua et...dua ablam... yaralandı kardeşim.
Dokuz bıçak darbesi, yoğun bakımda şimdi.
Çaresiziz Allah’ım üç çocuk, küçük Yeşim.
Boğazımda hıçkırık, gözümden yaşlar indi.

Istanbul’da dün gece dokuz bıçak darbesi
Ne oluyoruz Tanrı’m, bu neyin arbedesi.
Üç çocukla birlikte yuvanı ışıldatır.
Ne oluyor da acep kesmek ister nefesi.

Nice gerçekler var da, gözle görülen gerçek.
Ümidim yok arkadaş bu zulüm bitmeyecek..
Zulüm...ey kanlı zulüm acep kimi seçecek?..
Daha kaç yuva böyle temelinden göçecek?..

Bizler insanız, insan ne zaman cani olduk?..
Nohut oda, bakla salon hayali; pembe patik.
Ne şirin gülümser idin , mütevazi, sempatik.
Ne oldu da hunharca kanlı darbeler vurduk?..

Çıldırıyoruz sanki aklımızı kaybettik.
Dünya mı dar , yürek mi , nefessiz mi kaldınız.?
Allah’ın emaneti ve yaşama hakkını,
Peş peşe darbelerle, tek celsede aldınız!...

İlahi adalet bu, koyacak mı yanına?..
Zulümle yaptıkların gelecektir yadına..
Öfke dinince vicdan acır mı sanıyorsun?..
Okkalısından tokat inecek suratına!..


Emine Balı Oğuz..