Kırık sesli bir mektup” sus” orucunda unutur çürümüş dudaklarını

Ve, ikliminden kovulmuş bir masalcı kuş ile buluşur

Bir bulmacanın, yoğun bakımdaki son günlerinde”



—Unutulma odası

Kimse giremez!



Usandım bu kâğıttan şehirlerden

Sağım solum hep kelime

Biliyor musun annemizin kaderi de böyleydi

Noktalama harfleriyle üşütürdü yüreğini

En son kirpikleri dökülmüştü gitmek yüklemiyle

Ve kapkara bir hüzün entarisi giydiğinde

Uzunca bir süre sessiz kalmıştı

O çok sevdiği piyano sesine…



Oysa ,dilsiz şarkılar okulunu dereceyle bitirmişti

Hiç konuşmadan âşık edebilirdi birini kendine

Ya da ne bileyim uykusunu kaçırabilirdi durduk yere…

O içince, dünya sarhoş olurdu

Kocaman bir parantez açardı kahkahasına

Kuyruğa girerdi gülmeyi özleyenler…



Hatta hiç kullanılmamış sorunlu kalemlere bile

Karalama kâğıtlarına kıvrılan çocukluğundan masallar okurdu

Sonra ne kadar yaralı şiir varsa öperdi yaralarından…





“Artık ,kocamış italik bir ünlem gibi görünüyor hayat gözlerimde

İki kelimenin birbirine kırılganlığıdır bu

Ve sus payı” kelebek şarkısı”



—Yoğun bakım

Kimse giremez!



“Bilir misin masalcı kuş

Cennetin resmi dili hangi alfabeden geçer

Bana iki paragraflık bir son hazırlar mısın?”



I.paragraf



Portakal kabuğu kokusuyla ,yalanları uyuttuğu o gün

Annen, düşük yaptı annesinden kalan mektupla

Ve ağzında kırmızı bir çığlıkla sana yolculuğa çıktı

İki kere utandı kendinden…



II. paragraf



Avuçlarındaki ayna kırıklarıyla, yüzlerce kelime bir itiraf defterinde yüzleşip

İsimlerini değiştirdiler bulma/canın…





İtiraf:

Sesimi gömdüm yüzüne

Gök/yüzün delil sayılmayacak artık bu ölüme…

K.Kızılcan