8
Yorum
21
Beğeni
0,0
Puan
628
Okunma
Küçük yaşta, annesi ve babası rahmeti Rahman’a kavuşan öksüz ve yetimler anısına...
Anasız, babasız büyürde insan,
Onların yerleri kolayca dolmaz.
Düşe kalka elbet yürürde insan,
Kurduğu düzeni gönlünce olmaz.
Olur, olmaz şeye kafayı yorar,
Anneli, babalı hayaller kurar,
Yüzünü okşayan sıcak el arar,
Anneler çiçektir, ebedi solmaz.
Dağ gibi dik durur babası olan,
Bir yanı kırıktır babasız kalan,
Sevinçleri buruk, gülüşü yalan,
Bazı dertler var ki, hiç deva bulmaz.
Can alıcı yerden kesikse damar,
Uçan kuştan bile bir medet umar,
Ellerini açar, gözünü yumar,
Dualar etmeden uykuya dalmaz.
Bazen durgun akar, bazen de çağlar,
Yüzü gülse bile; kalbi kan ağlar,
Dilinden düşenler, yüreği dağlar,
Onun bu halini akıllar almaz.
Yıpranmış bir resme dalar gözleri,
Burkulur yüreği, titrer dizleri,
Küller savrulunca, çıkar közleri,
Rabbine sığınan, çaresiz kalmaz.
Sabri Koca
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
