Yürürüm
Dağlara ve ufka hevesim vardır benim
Çünkü benim ayaklarımdır o
Kalın esmer ve büyük
İsyan ve ayaklanmaların başı
Ocağa giden gençler gibi cesur ve kararlı

Uğraşır benimle koynuma giren beyaz acılar
Çareleri saklı dertler
Ne kadar hevesliymiş meğer dünya beni öldürmeye
Var mı benim adımı bilen
Ben
Koyu renkler ve devrilmiş çocuklar ile meşhurum
Bir mavilikti beni bulandıran
Yüreğime tornavidalar saplayan
Neden bakır kablolar kadar güzeldi saçları
Gittiği yerlere gül tohumları bırakan kadınlar

Yürüyorum
Dönüşü olmayan bir yolcu gibi
Hayranlık uyandıran bir şey gibi ayaklarım
Yürürüm inancımdan olsa gerek
Şeksiz, şekilsiz
Yürürüm
Yere düşen hüzünlerin ellerinden tutarak
Babaları omuzlayarak
Yürüyor olduğum sahidir
Savrulur adımlarımdan mana ve yorgunluk
Yürüyorum ama korkuyordum da
Korkuyorum
Çünkü ölümdür gerçek sevgilim
Kırdığım kalpler ve kestiğim doruklar beni affetmeyecek
Alçısı kuruyan günahlarımı şekillendirecek değilim

Örs tutardı çocukken ellerim
Benim ellerim
Değil midir o dünyaya zom vuran
Yaşamın hakkını çokça ödeyen
Titrek bir ceylan kadar teklikeyi seven
Ah benim ellerim
Örs tutan ellerim
Ne beklerdi ki benden
Cesur olmam gerektiğini telkin eden abim
Balyozu her vurduğunda
Taşın sızladığını duyardım
Yarılan şeyin taş olmadığını bilirdim

Beni çocuklardan bir an evvel sıyıran o şey
Neden büyümem gerekecekmiş?

Ömer Altıntaş