“Kardelen sen incisin, gönlümün sevincisin”

Karçiçeğim Kardelen, benim ümit ışığım
Kardelen sevdiğimsin, yalnız sana aşığım
Karanlık geceleri aydınlatan ferimsin
Kalem kalem şiirde, sen ki ilham perimsin

Arıyorum her yerde seni ümitsiz halde
Attığım bunca adım ulaşmıyor herhalde
Alışmak, sevmekten zor yokluğun büyük kayıp
Adını anıyorum, her zaman sayıklayıp…

Reva mı, böyle hayat senden yoksun Kardelen
Razı olma bahtına, bitmesin mücadelen?
Rıza göster bu aşka, sürsün hep ömür boyu
Rehber edip gönlümü, yaşat senli duyguyu

Divane miyim, neyim? Belki mecnunum çölde
Döne döne yanmışım enkazım kalmış külde
Darmadağınım artık külümden aşk doğar mı?
Dünyam kararmış, söyle aşk hüznümü boğar mı?

Engelleri aşarsan vuslat bizi bekliyor
Elimde değil sensiz kalbim her gün tekliyor
Esaret altındayım sevdana tutsak kalmış
Ellerimden tut çıkar kader mi, seni çalmış

Leyla sanmayın onu, Kardelen’dir yücede
Lütuftur sevgi için aranan bir ecede
Lale ile sümbülde güzel bir çiçek ama
Laftan ibaret değil Kardelen gerçek ama

Eksikliği nükseder dolmayınca o yeri
Ebediyen hasretim sanki ezelden beri
Esrik duygular ile esiyor yeller gibi
Estikçe efkârlıyım, sorma nedir sebebi

Nafile bunca çaba artık bunca telaşım
Ne yapsam sana dair bir hüsrandır uğraşım
Neylerim ben Kardelen hakikatsiz hülyayı
Neylerim ben Kardelen kâbus dolu rüyayı
12. 05. 2021/ vefa arayan…