Yüreğimde kan revan, söylenmedik derdim var.
Kuytuda gözyaşımı içerim; kimse bilmez.
Ne uzanan dost eli, ne evim, ne yurdum var.
Gönül tarlamda hüzün biçerim; kimse bilmez.

Karşılıksız, ödünsüz muhabbet iken gaye,
Tüm dengeleri bozar kesretten bir kinaye.
Her adım, avuç avuç gölgemi örtsün diye,
Hayal kırıklarımı saçarım; kimse bilmez.

Değmeden saçlarıma meltemin gül nefesi,
Yanağıma konmadan gazellerin busesi,
Dalın hıçkırığında kaybolur kanat sesi.
Meçhulüme sessizce uçarım; kimse bilmez.

Kavuşma içermese ne fark eder ki payda?
Hissesine razıdır, hasret çeken her şeyda.
Gün batımı göğsümü daraltırken süveyda,
Elimi Yaradan’a açarım; kimse bilmez.

Ufkumdan kaybolurken ömür yüklü son kervan,
Yamaç, vadi dolansın, eğlensin yola revan.
Benimse sığınağım son durakta ıssız han.
Vefasızın gadrinden naçarım; kimse bilmez.

Kırık aynalarımda alkış tutan her nadan,
Kabuğumu kaldırıp kan çıkarır yaradan.
Çocukluğumu çalan müptezel şaşaadan
İçimdeki sılaya kaçarım; kimse bilmez.

Kalbe mülk olmak nedir, ya da bir cana yaren?
Yitirdim pusulamı, ibresi aşk gösteren.
Sanki hiç yaşamadan, yıkılıp mükerreren.
Yalnızlar köprüsünden geçerim; kimse bilmez.

Mücella Pakdemir