Sami abi
Sanki kavuran güneşin resminin altında
Kan terimden akıyor bir ırmak
Ama
Islanmayan tuvalden emeğini hasat edemeyen
Bir tarım işçisiyim

Zihnimden
Otuz üç tanesini indirip
İpe dizdiğim dağları
Elime tespih ettiğimde
Gam gelip sırtıma yaslanır

Sami abi

Ön sözünü okuduğunuz
Yüreğimdeki kitabın Kahire’sinde
Bir keops piramidi var
Hiç mi hiç adını zikredemediğim
Tarihim saklı onun içinde

Onu anlatmak için dediğim pamuk
Dilime kırk kılıç darbesi indirir

Şiirde onun dut ağacına çıksam
Her budağında bir gül açtırırım
İnerken
Son mısrasından düşer kolumu kırarım

Canım çok yanar be Sami abi

Onun ateşinden bir ibrik döksem
Buharı bulutlarda dalgalanan
Denizin sadece tuzu kalır geride

Bu konuda eteklerim çok az zil çaldı
Çoğu zaman üzüm üzüm üzüldüm be Sami abi

Biliyorum o da beni sevdi ama benim gibi değil
Biliyorum o da bana şiirler yazıyor
Ama benim gibi değil
Dumanla gökyüzüne yazdığı için
Ben okuyamadan yel alıp götürüyor

Üzülme be Sami abi

Ben kalemimi
Kırıkları içime batan
Bir ayna gibi yüreğime sapladım
Siz acılarımı oradan kırmızı bir şiir gibi okuyun