Yaprak raks ederken rüzgâr önünde
Hazâna dönüşür, güz gelir geçer.
İnsan acze düşer ömrün sonunda
Dışın şöyle dursun, öz gelir geçer.

Canım fedâ olsun yâri bilene
Günah lekesini kalpten silene
Dayan bu dünyâda başa gelene
Mevsimler tükenir, yaz gelir geçer.

Azdıkça azıyor şu nefis atı
İnkârla kirlenen kalpler çok katı
Pek uzun sandığın dünya hayatı
Sağnak yağmur gibi, tez gelir geçer.

İnsan Mevlâ’sından ümit keser mi?
Gül dalına konan bülbül susar mı?
Seven, sevdiğine bilmem küser mi?
Sitemle karışık, naz gelir geçer.

Kara’m içindeki benliği yaksa
İlimde, irfanda zirveye çıksa
Her kimin kalbinde îmanı yoksa
Ne söylesen ona, vız gelir geçer...
Ne söylesen ona, vız gelir geçer...

Hanifi KARA


SEN
Aşka gelip, mızrap ile inleyen
Gönül bağlamamın, teli misin sen.
Tomurcukken açan, seher vaktinde
Güle mâşuk bülbül, dili misin sen…?!!!

Hanifi KARA