Bir çığlık yükselir, yüreğimin en derin koğuşunda.
Kimseler duymaz sahipsiz ağıtlarımı geceleyin yatağında.
Her bir yanım soğuyor,içimde var olan acılarla.
Ve sökülmüyor bedenimdeki düğümler sancılarla...
Hüzünler yığılıyor saçlarımın diplerinden gözlerime,
Sorular kaçıyor eteklerimin ucundan sevdiklerime.
Saklambaç oynuyor kelimelerim karanlığın en dibinde.
Odalarım dolup taşıyor, çaresizliğin evinde.

Bileği zincirli hüzünlerim kaçıyor ardımda kalan senelerden.
Geçen her bir gün eksiltiyor umutlarımı çerçevelerden...
Sana yaklaştıkça soğuyor içim, sıcak iklimlerden.
Sessizce kaçıyor dokuduğum tüm kilimlerim, gözlerinden...

Sonunu bilmediğim masallarda nefes alıyor ruhum
Bir bilinmezlik kaplamış bedenimi sanki kayboluyorum...

Biriken damlalar yol alıyor kalbimin odalarında.
Siliniyor birer birer sayfalara kazıdığım hatıralarda.
Tahammüllerim yorgun, sessizce akan bu feryatta.
Saatlerim durgun yolun kıyısında bekleyen kalabalıkta.
Sanki bir ben varım kanayan bu asi hayatta...

ZEYNEP SENA DOĞANTEKİN