Kendimle konuştum yokluğunda;
Seni anlattım kendime uzun uzun.
Bazen kızdım sana, bazen bağrıma bastım.
Bazen küstüm,bazen kahrettim.
Sonra yandığını hissettim ciğerimin,
Sarıldım hayaline hasretle…
yokluğuna darıldım sonra.
Kaç kez güneş doğdu sensiz,kaç yağmur yağdı,kaç gündüz,
kaç gece oldu saydım hepsini bir bir…
ve yokluğuna üzülmekten ağlayamayacak kadar dondum bazen.
Kelimelere döktüm içimi en çok.
Kendime bile söyleyemediklerimi yazdım satırlara.
Öyle yalnız öyle çaresiz bıraktın ki, yerimi bilemedim çoğu zaman.
En acısı da buydu esasında...!
Ne kadar yazsamda,
yaşadığımı anlatamayacak kadar dilsiz çektiğim acı.
Bazı şeyler içimde hep eksik, hep yarım olacak.
Tarif edilemeyecek kadar derin yangını yüreğimin
Ve bazı şeyler anlatılmamış olarak kalacak…
Beni bir tek sen anlardın aslında;
Bir daha hiç gelmeyecek olanı beklemenin çaresizliğini sende
yaşamıştın oysa,beni uğurladığın o en son durakta...

Seyyal Tanır /28/03.2021