HAYATIN KAHRI
Yusuf Yılmaz
Sokaklar insan seli.
Herkes kendi halinde
Bir hedefe doğru yürüyor.
Kimisi sarhoş
Kimisi sefil bir vaziyette.
Öğrenci okula
İşçi fabrikaya
Esnaf iş yerine
Doktor hastaneye
Aşıklar kol kola
Her çeşit insan var burada.
Kravatlılar geçiyor gayet ciddi.
Neşeli, dalgın, perişan, günahlı, günahsız insanlar…

-Aaa oda ne?
Afyonlamış bir tuzak!
Yeleğinin altında bomba, tik tak!
Bomm diye bir ses!
Kıyamet mi kopuyor ne!
Kaçışmalar, bağırmalar, siren sesleri.
Bu ne vahşet!..

O an,
Sessiz sakin bir yerde,
Ihlamur ağacının altında,
Demli çayımı yudumlamak
Kuş sesini dinlerken
Veya bir deniz kenarında
Kayaların üzerinde oturup
Ufka doğru bakarak hayal kurmak varken…

Ne bu şehrin belası vardır orada
Ne patlayan bombalar
Ne siren sesleri
Ne de acı çığlıklar…
Maalesef öyle olmuyor işte
Sen hayatı değil
Hayat seni sürükler.
Orada payına düşen neyse
O kadar yaşarsın.
O kadar…

Her yer bela cengeli
Birinden kurtulur
Öbürüne takılırsın.
İftiralar, alçaklıklar, ihanetler…
İnsanoğlu değil mi?
Hayatın kahrını
Çek, çekebilirsen…