SON OBALARIMIZIN AĞIDI

Köylü cemrenin düşmesini dört gözle bekler.
Cemre düşecek çayır çimen uç verecek
Yaylalara göç edecek

Her tepede bir yurt yeri vardır. Obacılar o yurt yerlerine göçer. Her oba bölgesi bir mahalledir. Ateşler yanar, dumanlar tüter. Köpekler havlar, horozlar öter...

Obalar genç kızların bir araya geldiği tek yerdir. Sabahtan akşama helke çalıp oynarlar. Parmakları arasına ince uzun say taş parçalarını sıkıştırırlar kaşık olarak şıkırtatırlar.

Uzunca bir dönem Nisan ayından Kasım ayı başına sonuna kadar obalarda geçer hayat. Geri kalan dört ay köyde. Köyde geçen dört ay sürgündür, hapistir.

Aile büyüklerinin yok olması ailenin dağılması ile her oba terk edilmeye başlar bir bir…

Obadan son ayrılış son direği söküş yürek burkar. Son kez bakılır tepelere, ardıç ağacına, ardıç ağacının dalına. Ayrılmak evlat acısı…

İşte bizim çolak Hasan acısını şiirlerine döker.

(Bozdağ’da obamız vardı. Baktığın zaman orası da bir şehirdi. Bir gün davar göçtü. Orası melül kaldı aksi gibi evimizdi. Kesik ardıcın dibinde idi Kesik ardıçla vedalaşma zamanı geldi.)

KESİK ARDIÇ

Bir zamanlar şehir gibi şendin
Bir zamanlar cennet gibi yer idin
Şimdi ise viran oldun bozuldun
Veda sana kesik ardıcın dibi

Bir zamanlar koyun kuzu meleşti
Bir zamanlar kedi köpek dalaştı
Bir zamanlar kadın kızlar buluştu
Veda sana kesik ardıcın dibi

Kıymet yetmez dibindeki sayına
Sarkıntılık olmaz yiğit payına
Çabuk git de ulaş elin çoğuna
Veda sana kesik ardıcın dibi

Sabah olur güneş vurur dağına
Yükünü yükleten gider yolun sağına
Gelinlik kızları gelmiş çağına
Veda sana kesik ardıcın dibi

Çok ağlamış nemli durur gözleri
Şimdi burdan göçtü köylü kızları
Toprağında belli durur izleri
Veda sana kesik ardıcın dibi

Çolak Hasan ( Hasan Songur- KAZANCI)