Aşka kafiye dizilmez, kalpte neyse o’dur..
Kalpte olan hikayenin bir tarifi de yoktu.
Her hikaye sonunda aynı nokta kondu.
Lakin kimi dert görürken, kimisine şiir olduk
Olsun...
Kim esiri bu kabusun, uyanmaktı umut
Uyanırsam sensizliği yaşamak tek korku
Kabus olan rüyaların baş rolünde sen oldun
Daha bu sabah gülümserken, yüzüm düştü
Yoruldum..
Kinim, nefretim ancak yağmura karşı suskun
Her damlasında sen varsın, avuçlarım kup kuru
Aynadaki resminde konuşmuyor ki, dinlesem
Her sabah bir günaydınla uyanırken,
Duruldum...
Göl kıyısı ya da bir manzaraya tutuldum
Seni unutmak için seni düşünürken kayboldum.
Kayboldu benliğimde avuttuğum o çocuk ki,
Kan doldu gözlerimde, uzak kaldın.
Kör oldum..
Sabah kahvaltım, öğlenim, akşamım, susuzum
Sensizliğin orucunda vakit gelmiyor ki, aç susuz
Bir damla kokun bozar niyetimi, yoksun
Bir daha sevmek mi dersin?
Dile tövbe oldu...mD...