Yorgun ışıkları söndü bu kentin
Azizem.
Bir çözümsüz düğümdü akşamlar
Akşamlarda kaybolan sevincimi
Ve bana umut veren gözlerini
Yitirdim ben, yitirdim
Azizem.

Şimdi mavi kanatlı üveyik kuşları
Uçuyor rüyamın bir yerinde
Senli müjdenin habercisi mi ki
Azizem
Yoksa aziz bir yolcunun
Mektubumu ki okuduğum rüyamda.

Azizem ; sen gidince
Ben benliğimi yitirdim, ben kayboldum
Bu beş para etmez şehrin
Karanlığında.
Hani insanları sevecektik
Bizi nelere mahkum ettiler bak
Azizem.
İnsanları sevecek hal mi bıraktılar .

Hani sokaklar bizimdi , yaşamak bizimdi
Yaşamayı haram ettiler
Sokakları yasakladılar
Biz sevmeyi unuttuk
Azizem.
Yasaklar ülkesine döndü içimiz
Nöbet tutuyor korkular gözlerimizde
Azizem.

Sen gideli menekşeli akşamları
Unuttu gözlerim... ufuklar içimde söndü.
Her nefes alışım bir hıçkırık oldu
Dudaklarımda...
Senle dolu akşamların hayalini kurarım da
Adaklar adarım gelişine
Azizem.

Sanma ki biz günlük güneşlik burada
Hayat zındandan farksız
Güneşler doğsa sabaha, üç yüz tane
Baharlar açsa her mevsim
Artık benim için anlamsız
Azizem...
Penceremin perdelerini açamıyorum artık
Görmek istemiyorum
Gün ışığını sen gideli
Azizem.

Sonra yağmurun sesini duyuyorum
Penceremde.
Sokaklara atıyorum kendimi
Artık çok sıkıyor bu zından beklemeler
Azizem.

Sağnaklar yüzümde dansederken
İçimdeki ateşi, sensizlik ateşine
Bir su serpsin istiyorum yağmur.
Nerede ...
Gözlerimdeki ateşten damlalar
Yağmuru ıslatıyor...
Azizem !
Seni çook özledim gel/sen...

Aygün Deniz 10.02.2021