Zifiri karanlık bir gece de
Sokak lambalarının dahi yanmadığı bir sokakta
Başı boş gezen bir sokak köpeğini andırıyor halim.
Elim ayağım yara bere içinde
yüzüm gözüm kan revan
Paramparça kalbim.
Dünyayı bulanık, kirli görüyor üstelik gözlerim.
Attığım her adımda iğneler hissediyorum ayağımın altında
Ve attığım her adımda yere tökezliyorum
kalmamış hiç mecalim.

Çaresizlik ağır basıyor içimdeki tartıda
Umut, gittikçe hafif kalıyor artık onun yanında
Ve ben,
Dayan diyebiliyorum yalnızca.
Hiç kimsenin bilmediği bir dilden
kendime kendi içimden.

Bir tek böyle avutabiliyorum yüreğimi
Bir tek böyle kandırıyorum kendimi.
Yoksa biliyorum ben de dermanı olmayan dertlerin içinde olduğumu.
Biliyorum benim için doğacak bir güneşin olmadığını.
Biliyorum artık
‘Mutsuz sona’ her gün bir önce ki günden
biraz daha yaklaştığımı.
Ölüme çeyrek var biliyorum
Ondandır bu akreple yelkovanın kavgası.

Oktay KARTAL