Şiirin bir çocukla ya da çocukluk anlarıyla karşılıklı hasbihâli ..

"
gökyüzünde bir çift kanat-

zamanın kuyruğunda sallanan duman bakışlı parçalarla kayboluyor aklım
yaşamak dediğin kalabalıktan düşmek
ince ince düş ererken dil tozları.."

Sanırım insan farklılaştıkça yalnızlığa doğru sürükleniyor.Ya da sizi anlayan kimse kalmayınca mecburen yalnızlaşıyor, mecburen düşmek zorunda kalıyorsunuz kalabalığın içinden.

Bir de tam tersinden okursak;
Değerli bir yazarın bir kitabında şöyle bir yazı okumuştum.
"Sürüden ayrılanı kurt kapardı eskiden, şimdi ayrılnayanı kurt kapıyor" bu açıdan baktığımız zaman yalnız kalmak en iyi sığınaktır.Kim kurt kim kuzu, yani kimin iyi kimin kötü olduğu belli olmayan, yani at izinin it izine karıştığı bir zamanda kaçın kaçabildiğiniz kadar.Yalnızlık bizi her türlü tehlike ve beladan koruyacaktır.

Evet,
zaman belleğine beyazı giydirmiş üşüyoruz, üşüyorlar.Karları yağmdırmak mevsimlere düşmüyor,Fönü dağınık ruhlar umduğumuz herşeye kar yağdırıyor.Olan zavallı çocuklara oluyor.Onlar üşüdükçe yüreğimiz donuyor, ama umrunda olmayanlar da yok değil.

Biraz ışığı çok görüyorlar.Kelebekler kozasında lehimli kalıyorlar.

Zaman tesbih ipliğine dizilmiş kader yazgısı/ can taneleri
Kimi derdini çekiyor, kimi sefasını.

İyiki şiirl var da derdimizi onlar çekiyor.Bir nebze olsa da şifasını esirgemiyorlar.Ayrıca yalnızlığımızı da hiç hissettirmiyorlar.

Şiir hânenizle aranıza elem değmesin hiç.
Bismillah sık tutalım şiirle safları
kalem üşümesin hiç.

Tebessümle hep.

-Ramazan Boran tarafından 1/25/2021 9:26:44 PM zamanında düzenlenmiştir.

"mutluluk mavi çocuk
oynardı
bahçemizde"

hiç ölmesin dilerim içinizde ki çocuk.. saygı ile