Ben bir öðretmenim;
Köydeyim,
Þehirdeyim,
Bilginin denklemindeyim.

Ben bir öðretmenim;
Zil çaldý, koþun yavrularým.
Oturun.
Oturun sýralara,
Sonra sarýlýn kollarýma.
Hepinizi, hepinizi uçurayým,
Sevginin doruklarýna.

Ben bir öðretmenim;
Ayþelerim, Fatmalarým,
Mehmetlerim,
Hepsi gelecek ümitlerim.
Ben sizler için varým,
Bütün sevgi notalarýný,
Sizler için çalarým.

Ben bir öðretmenim;
Kara tahtaya uzandýkça ellerim,
Umudu yazar, kaygýlarý silerim.
Sanatým emsalsiz,
Kutsal cevher iþlerim.

Ben bir öðretmenim;
Pilotlara kanadým gökyüzünde,
Ýlham perisi çaðýran kalemim þairlere,
Pusulayým kaptan güvertesinde,
Projeyim mühendis cetvelinde.
Haksýzlýðýn savaþçýsýyým;
Düþünce ufuklarýný sergilerim,
Avukat cübbesinde.

Ben bir öðretmenim;
Karanlýðý neþter gibi keserim,
Beyaz gömlekli doktoruma
Hipokrat yeminiyim.
Samur fýrçalarla serpilir,
Sevgi çiçeklerim.
Ressamdýr, yazardýr, esnaftýr...
Sanatkârdýr, politikacýdýr...
Bir ulustur benim öðrencilerim.

Ben bir öðretmenim;
Hep bilgiler verirken,
Býkmak, usanmak, bezmek
Nedir bilmem.
Bir mum misali erirken,
Karanlýða ödün vermem.

Ben bir öðretmenim;
Düþüncenin merkeziyim.
Bitmedim, erimedim,
Bitmedim, tükenmeyeceðim,
Bütün evrene sevgi üreteceðim.

Ben bir öðretmenim;
Sel olur yurdum için çaðlarým,
Fýrat olur çok Harranlar sularým.
Memleket türküsüdür her sözüm,
Uzun hava, kýrýk hava, bozlaðým,
Bir yiðitlik türküsüdür yaþamým.

Ben bir öðretmenim;
Iþýðým karanlýklara,
Dað dað yüreðim Anadolu’da
Yükseðim: Erciyesim, Aðrýyým.
Þehit kanýyým kurumam:
Fýratým, Arasým, Sakaryayým,
Irmak ýrmak bir destaným...

Durmuþ Ali ÖZBEK
1992 Öðretmenler Günü Þiir Yarýþmasý Konya Ýl Birincisi