O , benim işte...
Sokak lambalarının hüzün şarkılarını söyleyen.
Mavi trenler geçiyor, içimin peronlarından
Ve en umulmaz yerde karanlık bir tuzak !
...... Sigaramda külüm ben.

Artık ne gök yüzü ; ne o yedi renk ebem kuşak
İlgilendirmiyor beni, ne de masallar.
Çocukluğum pembeyse, bana ne kaldı ?
Ağlatıyor şarkılar... şiirler avutmuyor
Şimdi ben ; prangalara vurulmuş bir tutsak !

Zaman geçip gidiyor, bitiyor umutlarım
Bak, avuçlarımda bir Sonbahar yağmuru.
Çatlamış sabır taşları, ıslanıyor gözlerimde
Tutup yüreğimi sana yolluyorum
Şarkılar sa , tuz ekiyor yarama.
Ne zaman durdu akreple yel kovan ?
Sabah olmak bilmiyor karanlıklarda.

Bir çöl uğultusu var içimde
Kendimi bulamıyorum ne yapsam.
Uzak bir şehrin uzak bir köşesindeyim
Tutuşan bir ateş var yüreğimde...
Bir çocuk ağlıyor bir yerlerde
Korkulu ve karanlığın ortasında.
Tanrım !.. ne olur bir çare bu derdime.

Artık yağmur yüklü karanlık gözlerim.
Hıçkırıklar sarıyor gecenin sessizliğini.
Aldılar tüm güzelliklerimi hiç acımadan
Beni acılara mahkum ettiler.
Ne olur, teselliler yolla, çaresizliğime
Beni deli divane ettiler...
Çektiler tüm dostlarım,dost ellerini ben den
Sen bari gel de ; dünyaya bedel
İçimdeki aşkı görsünler.

Aygün Deniz 02.01.2021