Hafta sekiz gün dokuz geçerdin kapımızın önünden
şimdi periler dolaşıyor sokaklarımda

gittiğin günkü göz yaşım kurumuş yanaklarımda

bazı şeyler bir daha başlamamak üzre biter
Dönerim sanma ettiğim yeminden

Hafta sekiz gün dokuz
dağılırdım seni görmesem
koşup gelmez miydim gel desen

rüyalarımda sen
hayallerimde sen

ne bir haber var ne bir postacı
ne de bir haberci kuş
yapışmış yakama
hayatın kıskacı

sen dualarımın amini
sen son kararımın yemini
yazık ki senin aşkın almamış demini
dilimde buruk bir acı bıraktı

belki haber veren olmadı

o gün sözleştiğimiz gibi aynı saatte
gidip saatlerce bekledim

dans ediyordu yeni girmişti ilk bahar
bir ayak sesi duyup sıçradım
bu odur dedim
çocuklar saklambaç oynuyorlarmış

ben de saklandım gelince beni bulama diye
yıllar önce verdiğimiz sözümüz yeminimizdi

aşağılara vadilere doğru inince
su zambakları gördüm
nilüferler uyuyorlardı
ninni gibiydi çağlayanın sesi girip yıkandım

kuşlar hepsi birden uçuverdiler

bir kadın yolun sonunda elma satıyordu

bir sepet yeşil elma aldım
bütün gün oyalandım
tekrar döndüm yerimize
uyumuşum orada

gözümü bir açtım buğday tarlasında uyuyordum
her yeri sarı sapsarıydı
Van Gogh’a rahmet diledim

sabır tespihimin taneleri kırılıverdi
her biri mavi bir göz olup ağladı

hafta sekiz gün dokuz
artık her hafta ordayım

Yüksel Nimet Apel
1.Ocak.2021.Cuma. Bodrum