Çıkmaz sokakta nasıl enseledi beni, bilinmez.
Aç bir kurt kemirmesi ile sırtlarımı koparıyor vuslat.
Cevapsız bir sorudur, bu zibidi yalnızlık kaç grat.
Az önce, buradan yalpalayarak geçip giden ömrün,
Geride bıraktığı anıların tutunacağı yok bir teselli.
Üstüne üstlük, açmazlardan hiç duyulmamış keman taksimi.
Hep iki-bir geliyor, Çingene fallarında atılan zarlar.
Kendine oturacak bir türlü yer bulamadı düşünce denen hıyarlar.
Fırlamalığa soyunmuş, adresi belli olmayan zaman;
Helalin var, Asırlık çınarı da ayakta uyuttun ya ayan beyan.
Kıçını yırtarcasına, akşamın karanlığında koşuyor, enayi ambulans.
Haberi yok, içindeki yaşam, çoktan terk etmiş onu.
Fazla alkolden sesi bozuk akort yapan travestinin alay konusu.
Unutulmuşluklarla boyalı banliyö treninin son seferidir,
Boş kompartımanlarında tef çalıp oynuyorlar
Artık hiçbir şeklide işe yaramayan anılar.
Mort olmuş duygulardır, yakamozlara karşı kadeh kaldırır.
Kim icat etti, getirip ortaya attı bu enayiliği,
Elektrik kesilmesini uygulayan yıldızlar da bir kayma rapsodisi.
Küflü umutları, moloz yerine damper damper denize döküyor yalnızlık.
Uyuyan balıkların kafaları, hiç yok yere yarıldı, çok yazık.
Dopdolu yarınlara bakıyorken, sur içlerinde sızıp kalan hayat;
Bazen taptaze fırından çıkmış sıcacık ekmek, bazen de hepten bayat.
Dün ipini kopartarak kükreyen küheylan gençliğim,
Beyoğlu’nun gizemli bir köşe başında
Aklaşan saçlarını düzeltiyor, reklam panosu ışıkları altında.
Abuk-sabuk bir melodide, bulunamıyor teselliler.
Cirit atmada birinci geldi, tüm dertler ve kasvetler.
Galata Köprüsü-Mısır Çarşısı-Kapalıçarşı;
Çoktan çekmişler üzerlerine, desenli yorganlarını.
Kemikleri sayılan sokak köpeğinden, hüzzam bir hikaye.
Baliğcilerden hep bir ağızdan cevap, bize ne.
Tüm terk edilişlerin ve de aldanışların
Eminönü Meydanı’nın ortasında dimdik ayakta duruyor, heykelleri.
Gecenin koynunda derin uykusundadır gün, uyandırmayın...


(6 Ekim 2012 – 10.Şiir Kitabımdan)