ÖZLEMİM...SON NEFESİM..
Kapı sesine uyandım birden.
Fırladım yerimden.
Fırtınanın ortasında bir kadın.
Islanmış, üşümüş titriyordu sesi.
Gecenin bir yarısı neydi ki işi?

Aman Allahım bu o muydu ?
Yıllarımın hırsızı, ömrümün katili...
Kendi gelmişti kapıya...
Bin pişmanlık dolu gözlerinde.
Bitmişti gücü yığıldı oraya.

Tutup kolundan aldım içeriye..
Sıcak bir çay verdim iç diye.
Yağmur devam ediyordu gözünde.
Yutkundu... bir yudum içti.
Bakışındaki hüzün yüreğime çöktü.

Baktı nemli gözlerle uzun uzun..
Yıkılmıştı besbelli harabeler içinde.
Affet nolur dedi usulca...
Eğildi başı, dinmiyordu göz yaşı.
Tekrarı varmı ki bu hayatın ?

Kahretsin hiç gitmemiş hep bendeymiş.
Sol yanımda bir alev sardı bedenimi.
Kıramazdım sevmişim tuttum dilimi.
Bir özlem ki bu kalkıp yerimden.
Sarıldım, seviyorum! dedim içimden.

Ah be Şenol ah! sanki kendine geldin.
İyiki geldi, dağıldı bak karanlığım.
Işık doldu yeniden, bitti kimsesizliğim.
Hiç dün yaşamadım, yarınsa meçhul..
Kollarında verilsin son nefesim..